સંત વલ્લુવર ચેન્નઈ પાસેના મૈલાપુર ગામમાં રહેતા હતા. સંત એટલે તમિળ ભાષામાં તીરુ, એટલે તીરુ વલ્લુવર તરીકે પ્રખ્યાત હતા. તેઓ સંત કબીરની જેમ વણકર હતા.

ગામના નગરશેઠનો દીકરો યૌવનથી ઉન્મત્ત બનીને ફરતો હતો. પોતાના પિતા નગરશેઠ એટલે આપણને કોઈ કશું કરી શકવાનું નથી એમ માનતો. બજારમાં કોઈનાં શાકભાજી વીંખી નાખતો, કોઈના ફળ ઝૂટવી લેતો. નગરશેઠનો દીકરો હોવાથી બધાં કશું બોલી શકતાં ન હતાં.

એક વાર તીરુ વલ્લુવર સાડીઓ વેચવા બજારમાં બેઠા હતા. નગરશેઠના દીકરાની નજર એમના પર પડી. એક સાડી ઉપાડીને એણે પૂછ્યું, “આ સાડીની શું કિંમત છે?” તીરુ વલ્લુવરે કહ્યું, “બે રુપિયા.”

પેલાએ સાડીના બે ટુકડા કર્યા અને કહ્યું, “હવે આની કિંમત એક રુપિયો થઈ ને!”

પછી તો એણે સાડીના વધુ ટુકડા કર્યા. અને મોટેથી હસીને બોલ્યો, “બોલ હવે આ ટુકડાઓની કિંમત કેટલી?” વણકરે શાંતિથી કહ્યું, “હવે આ વસ્ત્ર કોઈ પહેરી શકે તેમ નથી અને તેની કોઈ કિંમત ન લેવાય.”

સાડીના ટુકડા થયા છતાં વણકરને શાંત જોઈને શેઠના પુત્રને આશ્ચર્ચ થયું. એણે ખિસ્સામાંથી બે રુપિયા કાઢીને આપ્યા અને કહ્યું, આ લે તારી સાડીનું મૂલ્ય. મારી પાસે ઘણા પૈસા છે. તારી આ સાડી નકામી થઈ ગઈ! તીરુ વલ્લુવરે કહ્યું, ના ભાઈ, આ સાડી નકામી નહીં જાય. મારાં પત્ની એને સાંધીને પહેરશે. શેઠના દીકરાને હવે પસ્તાવો થયો અને એણે પૈસા લેવા માટે ખૂબ આગ્રહ કર્યો.

તીરુ વલ્લુવરે શાંતિથી કહ્યું, “ભાઈ, તું સારા ઘરનો યુવક લાગે છે. તને ખબર છે કે જે વસ્તુ જેના માટે બની હોય તેના વપરાશમાં જ તેનું ખરું મૂલ્ય હોય છે. ખેડૂતે કેટલી મહેનત કરીને કપાસ તૈયાર કર્યો હશે? અને આ સાડી વણતાં પણ ઘણા દિવસો લાગ્યા છે. આ સાડી પાછળના શ્રમનું મૂલ્ય તું કેવી રીતે ચૂકવી શકીશ? આ સાડીની કિંમત બે રુપિયા તો હું મારું ગુજરાન ચાલે તે માટે લઉં છું. પણ તેનો અર્થ એ નથી કે મારા શ્રમનું મૂલ્ય બે રુપિયા છે.”

પેલો હવે પોતાની વાત સાંભળે છે એ જોઈને તીરુ વલ્લુવરે આગળ કહ્યું, “દરેક વસ્તુનું મૂલ્ય કરવા લાગીએ તે ન ચાલે. કાલે ઊઠીને કોઈ કહેશે કે, માએ છોકરાને ઉછેરવા જે મહેનત લીધી છે તેનું મૂલ્ય ચૂકવી આપો. નવ મહિના પેટમાં રાખ્યો એનું ભાડું આપો. માના કષ્ટનું મૂલ્ય કેટલું થાય તે તું જ કહે.”

નગરશેઠના દીકરાને પહેલી વાર ભાન થયું કે એનું વર્તન કેટલું નકામું છે. બીજે દિવસે વહેલી સવારે ઊઠીને એ ભગવાનને પગે લાગ્યો અને પિતા સાથે કામે લાગ્યો. નગરશેઠને નવાઈ લાગી. એણે દીકરા પાસે તીરુ વલ્લુવરની વાત સાંભળી. પોતાના દીકરાને સુધારનાર એ સંત પાસે નગરશેઠ દોડી ગયા. એમણે કહ્યું, મારે તમને થોડી સંપત્તિ આપવી છે. તમે મારા દીકરાને સુધાર્યો છે.

તીરુ વલ્લુવર હસતાં બોલ્યા, “શેઠ તમે ગયા જનમમાં ભગવાનના લાડકા હશો એટલે આ જન્મમાં તમને અઢળક દ્રવ્ય મળ્યું છે. આ સંપત્તિ પ્રભુના કાર્યમાં ખરચજો. મારે એની કોઈ જરૂર નથી. આજે આપણા રાજ્યમાં દુકાળ છે. લોકોને અન્ન મળે તે માટે તમારી સંપત્તિ કામે લગાડજો.”