એક રાજા હતો. એનો હોશિયાર પ્રધાન મરી ગયો. એની જગ્યાએ બીજી વ્યક્તિને નીમવા માટે એ શોધ કરવા લાગ્યો. ખૂબ વિચાર કરીને એણે નક્કી કર્યું કે મારો પ્રધાન હિંમતવાળો, ચાલાક અને હોશિયાર હોવો જોઈએ. પણ આ ત્રણ ગુણ માપવા કેવી રીતે?

રાજાએ એક મોટું, ભારે બારણું બનાવ્યું. એક ઓરડાની આગળ મુકાવ્યું. પછી જે દરબારીઓ પ્રધાન થવા ઇચ્છતા હતા તે સૌને બોલાવ્યા. અને કીધું કે આ તોતિંગ બારણું જોયું? જે કોઈ પોતાની શક્તિ અને અક્કલથી આ બારણું ખોલે તેને પ્રધાન બનાવવા માગું છું.

મોટા ભાગના દરબારીઓ તો એ તોતિંગ દરવાજો જોઈને જ ડઘાઈ ગયા હતા. કોઈએ કીધું કે “ આવો તોતિંગ દરવાજો એકલા માણસથી કેવી રીતે ખુલે?”

બીજાએ કહ્યું કે “આ બારણું ખોલવા માટે બે-ત્રણ કુશળ કારીગરો જ જોઈએ. જેમણે આ બનાવ્યો હોય તે જ ખોલી શકે. આપણું કામ નહીં.”

અમુક દરબારી બારણાની નજીક ગયા પણ ખોલવાની હિંમત ન કરી શક્યા. ખોલવા જઈએ અને ન ખોલાય તો બધા હાંસી ઉડાવશે. જવા દો. રાજા થોડો નિરાશ થયો. પણ થોડીવાર પછી એક યુવાન દરબારી એ બારણા પાસે ગયો. એણે આંગળીઓ અને હાથ ફેરવીને દરવાજાની કળનું નિરીક્ષણ કર્યું. બધું બરાબર જોઈને એણે એક જ ધક્કો માર્યો ને દરવાજો ખૂલી ગયો. બધાને ખ્યાલ આવ્યો કે રાજાએ બારણું બંધ જ નહોતું કર્યું. બધાને મનમાં વસવસો રહી ગયો. અરેરે! સહેજ ધક્કો માર્યો હોત તો ખૂલી ગયું હોત.

રાજાએ એ યુવાન દરબારીની પીઠ થાબડી અને કહ્યું,”આજથી તું મારા રાજ્યનો પ્રધાન. તેં સાભળેલી વાતો પર વિશ્વાસ ન મૂક્યો. અને જાતે જઈને બધી તપાસ કરી. તારી પાસે બુદ્ધિ અને હિંમત બન્ને છે. માટે તું પ્રધાન બનાવાને લાયક છો.